Droga Poradnio,
który zapis jest poprawny „m.in.:” czy „m.in:”?
W komunikacji językowej często posługujemy się skrótami. Interpunkcja w skrótach może rozstrzygać o innym znaczeniu skracanego słowa, np.: at – atmosfera techniczna; ale a. t. – łac. a tergo, czyli od tyłu, ułożony w porządku alfabetycznym ostatnich liter wyrazów; t – tona, ale: t. – tom, tempo, tenor.
Warto odwołać się do ogólnej zasady dotyczącej stawiania kropek w skrótach. Nie stawia się kropki po skrótach zawierających początek i koniec wyrazu skróconego: dr – doktor; mgr – magister, nr – numer. Jeżeli w nazwie wielowyrazowej drugi wyraz (lub jeden z następnych) rozpoczyna się od samogłoski, to jej skrót ma kropkę po skrócie każdego słowa: m. in. – między innymi; r. ub. – roku ubiegłego; o. o. – ograniczona odpowiedzialność.
Czasem występują obok siebie dwa znaki interpunkcyjne: kropka, która oznacza skrót danego słowa lub nazwy wielowyrazowej i dwukropek, który wprowadza wyliczenia – m. in.: lub np.:. Oba te znaki powinny być napisane. Jedynym odstępstwem od tej zasady jest sytuacja, kiedy na końcu zdania występuje skrót z kropką lub wielokropek. Wówczas nie stosuje się dwóch znaków interpunkcyjnych.
Beata Burska-Ratajczyk
—