Dzień dobry,
Przeglądając dawne akta metrykalne (wiek XVIII) spotkałem się z dwojąką pisownią nazw miejscowych, np. Dłużniowice – Dłużniewice (okolice Opoczna), Krzemieniowice – Krzemieniewice (okolice Piotrkowa Tryb.). Dotyczy to także nazw osobowych. W wieku XIX spotykana jest już raczej ta druga forma. W związku z tym mam pytanie: czy jest to tylko kwestia nieustalonego zapisu, czy też może jest to jakieś zjawisko językowe, którym rządzi jakaż zasada?
Pokazana wariantywność – jak słusznie Pan zauważył – to rezultat braku standaryzacji zapisu. Formanty –owice oraz –ewice pełnią w polszczyźnie tę samą funkcję (w odniesieniu do nazw miejscowych powiemy, że współtworzą tzw. formacje patronimiczne i jednostki wtórnie urabiane na ich wzór), dlatego bywały stosowane wymiennie. O braku jednej generalnej zasady motywującej sugerowane przez Pana przejście świadczy porównanie wskazanych onimów z innymi podobnie zbudowanymi nazwami miejscowymi. Z dużym prawdopodobieństwem większość z nich na przestrzeni wieków zachowywała jedną niezmienną formę.
Bartłomiej Cieśla