Czy i gdzie w literaturze mogę znaleźć potwierdzenie, że nazwisko zapisane z 1935r w KSIĘDZE WIECZYSTEJ (Rep.) z tamtego okresu,jako Wolniewiczowa znaczyło w tamtych czasach ,że jest osobą zamężną żoną Wolniewicza?
Historycznie wykładnikami żeńskości nazwiska były przyrostki –owa, (Nowakowa – żona Nowaka), –yna/-ina (Pełczyna – żona Pełki, Zarębina – żona Zaręby), –ówna (Nowakówna – córka Nowaka), –anka (Zarębianka – córka Zaręby).
Proces tworzenia nazwisk żon i córek nie jest już żywy, ponieważ kobiety nie chcą, aby postrzegano je przez pryzmat męża czy ojca. Obecnie niechętnie deklarujemy w ten sposób swój stan cywilny. Niektóre kobiet noszą takie nazwisko ze względu na tradycję rodzinną lub dla jego urody, ale nie jest to częste. Zresztą w dokumentach, np. w dowodzie osobistym, żona np. Pietrzyka jest Ireną Pietrzyk, nie Ireną Pietrzykową. Praktyka w dziedzinie administracji sprzyja upowszechnieniu podstawowej formy nazwiska rodowego, a więc jego postaci męskiej (pan Nowak, pani Nowak). Oprócz względów społecznych warto zwrócić uwagę na względy językowe, które uzasadniają odchodzenie od tradycji posługiwania się nazwiskami odmężowskimi. Typem nazw, które mogą stanowić ilustrację pewnych niedogodności związanych z przestrzeganiem zwyczajów słowotwórczych, są nazwiska o charakterze rzeczownikowym zakończone na –ek, -ko, -ka, np. Dudek, Dudko, Dudka. Formy żeńskie utworzone od tych nazwisk miałyby identyczną postać: Dudkowa i Dudkówna (nie można wydedukować, jaki rzeczownik stał się punktem wyjścia formacji żeńskiej). O problemach tworzenia tego typu nazwisk pisał m.in. Witold Doroszewski w książce „Rozmowy o języku”, seria IV (1954), s. 330. Kobiece nazwiska odmężowskie i odojcowskie w tekstach często zyskują nacechowanie stylistyczne – są potoczne.
Na marginesie – nazwiska z przyrostkiem –ówna podlegają odmianie rzeczownikowej (M. Nowakówna, D. Nowakówny). Włączanie ich do modelu odmiany przymiotnikowej jest rażącym błędem fleksyjnym.
Badaniem nazw osobowych (imion, nazwisk, przezwisk, pseudonimów i przydomków) zajmuje się antroponimia. Jest ona jedną z gałęzi onomastyki – nauki o nazwach własnych.
W poszukiwaniach genezy nazwiska znaczną pomocą służą naukowe opracowania. Ich szczegółowy spis zamieszcza Bibliografia onomastyki polskiej, zawierająca także indeksy omawianych form. Dotychczas ukazało się 5 tomów tego wydawnictwa.
Jan Bystroń – kulturoznawca, socjolog i etnolog – napisał książkę pod tytułem Nazwiska polskie (Lwów 1927), w której między innymi wyróżnił nazwiska małżonków i dzieci.
Odsyłam też do strony: http://www.genezanazwisk.pl/content/poradnik-i-bibliografia-dla-os%C3%B3b-zainteresowanych-pochodzeniem-nazwisk
Katarzyna Jachimowska