Pisownia nazw mieszkańców
Wielką literą zapisujemy:
- nazwy mieszkańców części świata, np. Azjatka, Europejczyk, Afrykanka;
- nazwy hipotetycznych mieszkańców planet, np. Marsjanka, Wenusjanin;
- nazwy mieszkańców krajów, np. Kongijczyk, Anglik, Szwedka;
- nazwy członków narodów, ras i szczepów, np. Żyd (członek narodu), Murzyn (człowiek rasy czarnej), Papuas, Metys (Indianin z domieszką krwi białej), Słowianin, Kreol, Masaj; ale mała literą: żyd (wyznawca judaizmu), murzyn (ktoś bardzo opalony; ktoś wykonujący za kogoś jakąś pracę), metys (zwierzę — mieszaniec).
- nazwy mieszkańców terenów geograficznych, np. Ślązak, Łowiczanin (mieszkaniec Łowickiego), Kaszub (a. Kaszuba), Katalończyk, Alzatczyk, Tyrolka.
Małą literą zapisujemy:
- nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi, np. łodzianin, siedliczanka, londyńczyk, lwiowianin, żoliborzanin.
Co pierwsze – imię czy nazwisko?
Dość często spotykamy się z różną kolejnością zapisu imion i nazwisk ‒ raz pierwsze pojawia się imię, raz nazwisko. To samo zjawisko możemy zaobserwować w mowie, gdy jakaś osoba się nam przedstawia.
Warto wiedzieć, że kolejność tych członów w polszczyźnie jest zwyczajowo ustalona: pierwsze powinno być imię, potem nazwisko. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy w różnego rodzaju pismach urzędowych (listach, tabelach, dokumentach z danymi osobowymi itp.) pojawia się najpierw rubryka „nazwisko”, następnie „imię”.
Pamiętajmy więc, że zawsze przedstawiamy się i podpisujemy pod dokumentami imieniem i nazwiskiem (Agnieszka Wierzbicka), a nie odwrotnie!